E la nave va (versie zonder typefouten)

Gisteravond via de vloedlijn naar het stadscentrum gelopen en daar aan de haven weer een menu genomen. Was verder prima, mensen gekeken die rondlopen langs de boten en winkels.

Vanochtend naar het ontbijt. Ik rook een gaslucht waarvan ik eerst dacht dat het knoflook was, maar bij terugkeer wist ik dat het gas was. Martin vermoedde dat het Procter & Gamble schoonmaak was, want men was de galerijen en trappen aan het dweilen, maar volgens mij was het gas. Dat gemeld bij receptie, want zo ben ik wel, maar volgens mevrouw was alles electrique. Ik had eergisteren, dus al veel langer, al iets tegen deze dame, iets onbestemds, en nu zag ik mijn vermoedens bevestigd. Als men ontploft is in Calvi, treft mij geen blaam.

Enfin, de auto had onder zo'n riante pijnboom in de koelte gestaan en de voorruit zat dus onder de poep en dennennaalden. De naalden verwijderd en de rest laten zitten voor Avis, tenslotte doet hun benzinemeter het ook niet. Tit for tat!

We gingen richting Marine de Porto via een gele kronkelweg, waar je vermoedelijk 70 mocht, maar gelukkig niemand dat ook deed. Prachtige vergezichten, krulspeldbochten, randen rechtopstaande stenen om aan te geven waarachter zich een maquisgevulde afgrond bevond. De afstand was niet groot, maar het nam toch enige tijd.

Langs de weg koffie gedronken en met kat gespeeld. Toen door naar het kleine dorp waar we nu zitten, aan de westkust. Kamer met balkon, uitzicht op hoge groene bergen, bleek klaar en dus daar eerst maar ausgeschwitzt.

Rond 2 uur weer in de benen en een excursie per biodynamische boot langs het natuurreservaat van La Scandola geboekt. Eerst aan haven wat gegeten, hamburger met frites voor mijn man en salade met honing, geitenkaas en hazelnoten voor mij, en toen om 15.30, uitgewuifd door fanfare en dankbare bevolking aan boord. Commentaar in rap Frans en lastig te verstaan Engels. Strekking niet zo belangrijk, want het gebodene was zo ook prima.

Langs de zee rijzen rode rotsen op van vulkanisch gesteente, dolomiet en sodomiet meen ik te horen, met allerlei geërodeerde vormen en gaten erin die dan weer op allerlei beroemdheden of de steek van Napoleon lijken. Of Nap een ondersteek gebruikte weet ik niet, dus ik vermoed dat het hier om de bovensteek ging. We voeren tussen de formaties door en ook een canyonachtige grot in met diepblauw water en blauwe vissen in kristalhelder water. Op de waterlijn schijnt zich een soort kalkrichel af te zetten die weer zeldzaam is en die maar langzaam groeit. Waarom heb ik die vorm niet, vraag je je dan af.

Er waren ook vulkanische trapachtige vormen die men een vulkanisch orgel noemt en die hier, op IJsland en nog op één andere plek te wereld, kiest u zelf maar, voorkomen.

Er werd gestopt aan de steiger van de vlek Girolata, waar we iets konden drinken. De uitbaters deden mij denken aan de wat ongure types die Heer Bommel altijd tegenkomt in desolate herbergen. Men was wel vriendelijk, zoals eigenlijk iedereen hier; men bedankt ook voor bv wachten in het verkeer en zo. Verderop op het kleine strandje stonden kleine koeien langs het water. Je kon trouwens zien dat ze het hele stand afliepen, altijd leuk. Je ziet hier weinig dieren, trouwens. Wat koeien gezien vandaag, maar bv geen geiten of schapen. Ook nog geen kastanjes ontwaard, dus die worden misschien op geheime plekken gehouden. Kastanjes zitten in de jam en in het bier en in gebak en in potjes, maar misschien worden ze wel stiekem geïmporteerd uit Spanje of zo.

Martin zag wat zwaluwen tijdens de voyage en er werd op nesten van zeearenden gewezen. Dat soort groot wild is altijd met vakantie elders als ik langskom, dus ik kwam niet verder dan 1 meeuw in de haven bij terugkeer. Geen dolfijnen of blauwe vinvissen. Wel brassières pour adultes waar je zwemvesten zou verwachten.

Het was fraai en weer eens wat anders dan een citadel en je ziet het eiland toch weer op een andere manier. Het rode graniet eordt hier ook ingezet voor huizenbouw en stoepen. De huizen zijn dus rozig, daarbij een diepblauwe zee en blauwgrijze eucalyptabomen, erg mooie combinatie: ik voel bijna een quilt aankomen.

Hoe dan ook, nu weer overdonderd door al het natuurschoon uitgeteld wat typen en liggen. Straks weer eten verderop in de straat.

Aux friandises!

PS: vandaag dus geen kerk bezocht en dus ook geen kaars kunnen branden bij de Heilige Rita, terwijl dat eigenlijk wel moest om redding af te smeken voor Eefje Roseefje... misschien komt het er morgen nog van!