Terug in de tijd

Na een geheel doowaaakte nacht, ondanks temazepam, voor de wekker reeds gedoucht en gekleed. Keurig ontbijt. Ik ben hier in Urbino in 1980 geweest voor een week of vijf Italiaanse les, dus vandaag kijken wat ik daarvan nog wist.

Het stadje is klein en ligt hoog op een heuvel. Ons hotel, waar we iedere keer vrolijk worden begroet door een zwartwit katje, ligt nog hoger ten noorden vd oude stad. Me door receptie bus en pakeren uit laten leggen, maar omdat bus blijkbaa in zomer om de 40 minuti gaat, toch naar auto. Geparkeerd boven bij het fort, waar ik me niets meer van kon herinneren. Wel dat we ooit van onze studentenhuisvesting bovenlangs via markt waren gelopen. Wel nu, markt was er weer en flink ook. Via parkje met standbeeld van Rafael die hier geboren werd eerst vista panoramica bekeken, blik op kathedraal en paleis toen via Rafaello af, letterlijk, helling van, geen idee, 15%. Beineden is dan Piazza della Repubblica. Links nog plek waar wij ijsjes met fruit hebben gegeten, coppa frutta credo, langs de straat veel winkeltjes leeg. Meteen de hele experience, dus verder omlaag via Mazzini ( er zat beneden nog een groentenwinkel, van de pescanoci) naar Borgo Mercatale en daar via de rampa omhoog.

Deze rampa is een grote wenteltrap in een toren met hier en daar ramen en ook kunst tegenwoordig, waar via de grote treden ook paarden of ezels omhoog kunnen. Je komt dan, inmiddels hijgend, in de via Garibaldi. Alle grote straten in Italië heten trouwens Garibaldi, Mazzini of Cavour, maar dit terzijde. De via G heeft links arcaden met winkels en nu oom hotel, veel winksls leeg, en rechts de steunmuur van het enorme paleis.

Aan het eind sta je dan dus weer op de piazza della R, maar ik wilde alles weer beleven en ook aan Martin laten zien. Het was niet druk op de piazza, terwijl het toen krioelde van mensen en verkeer. We namen koffie op terras. Ober Ferrante was er niet meer, koffie was lauw. Toen naar rechts richting Dom en paleis. Ook in de hellende straat weer veel leegstand. bij de Dom dus eerst daar maar naar binnen. Voorkant wit en barok, zijkanten rozige baksteen, binnen zachtgroen met wit, heel licht en hoog, classicistisch met tumblinkg blocks patchwork vloer in drie tinten grijs marmer. Heel chic en mooi in de verf.

Daarnaast staat het paleis van de hertogen van Urbino. Eerst zat daar graaf, later hertog Federico met vrouw Bianca Sforza, later oogevolgd door de familie Della Rovere. Eerst enorme brede trap in twee stukken op, lijkt op toegang Vaticaan, dan twee verdiepingen met witte vertrekken met mooie deurkozijnen, schoorsteenmantels, plafonds, fraaie tegelvloeren etc, veel wit, wat goud en terracotto. Doet ook diensr als provinciaals kunstmuseum dus veel schilderijen, vooral religieus. OLH hangt overal te lijden, of zit op schoot bij moeder met bloemetje of vruchtje in de hand. Hij knijpt ook af en toe een vogeltje. Er was zelfs een annunciatie waar God de Vader hem met zij. Kleine kruisje in de hand al naar Maria liet vliegen, heel wonderlijk.

Hoogtepunt is de zgn Studiolo, een studeervertrek voor meneer dat trompe l' oeil betimmerd is met hout, zodat je in hout allerlei gezichtsbedrog ziet, met bv deuren die open lijken te stasn en muziekinstrumenten die op randen lijken te liggen, kun ue waarschijnlijk terugvinden op google: studiolo palazzo ducale urbino.

Er bleek nog een verdipeping te zijn, met weer zo'n grote galatrap in twee afleveringen en ook daar OLH en OLV plus heiligen, wat keramiek en ook wat portretten van echte mensen die soms ook vermoedelijk de hertogin van Valente en haar broer Silvio Francesco was, zie eigenlijk zijn zuster was. Alles geschilderd door Pericoloso Sporgersi en Brani Scelti.


Geheel op de hoogte en moe weer het paleis uit en toen nog even gekeken in de hoek vh plein waar Irma en ik toen onze lessen kregen, Faculta delle lingue zat er nog.

Toen weer retour, inmiddels wat drukker op piazza,met tomeloze inzet de 20% helling van de via Rafaello weer op en boven bij de markt binnen in een gewelf een broodje. Toen auto in rn nog op zoek naar het ultramodene, 1980, Collegio Universitario Nuovo, want wij gingen niet in ouwe zooi toen. Het was er nog en oogde nog steeds als beton met baksteen. Voorplein gefotografeerd, eerste binnenruimte zei me niks meer, er was nu ook een mensa en er lipen erg veel Afrikaanse mannen, dus wellicht nu iets voor asielzoekers.

Toen nog poging gedaan om in winkelcentrum wat cornuchi te scoren, maar er kwam geen kaartje uit automaat. Een vriendelijke, er zijn erg veel vriendelijke mensen hier, ging met stem uit automaat in discussie voor ons. Wat dat voor een zooi zou worden als niemand een kaartje kreeg en dus niet kon parkeren. Hij zei, 'con gli italiani c'e siempre un casino' en dat netekent met die Italianen is het altijd een puinhoop. Hij hislp ons achteruit tegen het tegemoetkomende vrijwl niet bestaande verkeer weer weg te komen. Grappige man.

Toen bij hotel op stoeltjes en tafeltje in miniscuul stukje groen buiten zitten lezen en prikken, pratend katje erbij, getukt etc en net lekkere pizze gegeten in het restaurant dat niet helemaal bij het hotel hoort, maar waar het eten goed, goedkoop en de bediening aardig is. Erg veel bijzondere mannen in groepjes van twee en een obertje dat leek op Giancarlo Giannini in een komische rol.

Dit was Urbino, nog steeds mooi en je kunt er nog een winkeltje beginnen. Morgen naar Rome met stop in Assisi. Ik ben daar ook al geweest, heb er zelfs een blauw bordje gekocht, maarmij. Man nog niet.

Nu even temazepam en jullie ophouden met zeuren dat je niks hoort. Moeten onze soutanes nog strijken.