Ook voor u, dronkelap, is redding!

Gisteren en petit bateau langs de kust, soort fluisterboot, trouwens. Er zijn hier heel veel bootjesfirma's die overal langs de weg boetjes hebben met verhuurmeneren en -mevrouwen erin. Soms zitten ze in een voortuin, wellicht soort thuiswerk.

Nadat het verslag was getypt gisteravond weer richting haven en daar op terras dat uitkeek op haven en hoge bergen gegeten, Martin souri d'agneau, soort lamsstoof, en nougat ijs en ik zalm en profiterolles. Wie rollen heeft, zal rollen eten, zegt men hier, dat wil zeggen hier op de hotelkamer waar ik ben.

Vanochtend na het ontbijt met uitzicht op de enorm hoge eucalyptabomen en de bergen erachter, de auto in voor het dorpje Piana verderop. Het lag hoog op de rotsen en erheen voerde een smalle en bochtige weg, de enige doorgaande, geel op de kaart. De meeste tegenliggers geen probleem, er wordt ook vaak gezorgd voor uitwijkmogelijkheden in bochten, maar soms komt er een bus of vrachtwagen en dan is het passen en meten. Links de rotsen, rechts de diepte, groen en een paar honderd meter diep met soms een hekje ervoor, of wat stenen, maar soms ook niet. Daaronder de blauwe zee. Gelukkig heb ik in de auto minder angst daarvoor dan Martin die dan blij is dat hij mag rijden, in zijn 2 naar boven.

Piana stond in de gids als Un des plus beaux villages de France, daar is een officiële lijst van. Geparkeerd lang de weg en nu eens niet steil omhoog of omlaag. Al een pluspuntje! Eerst de vanillekleurige kerk maar eens in die een wonder bleek. Van binnen geheel beschilderd met bv grijze marmeren zuilen en een fraai cassettenplafond, terwijl alles gewoon plat stucwerk was. Alles in goede staat, want in 2003 gerestaureerd. Erg mooi, mooiste kerk die we hier gezien hebben. In de hoek een vitrine met paramenten, dus kostbare liturgische gewaden in diverse kleuren met petit point en goud borduursel, erg mooi. En daarboven, alsof ik het al voelde aankomen, een beeld van Sinte Rita, patrones van de hopeloze gevallen. Ik ga voortaan opletten of ze vaker voorkomt. Ze is in habijt, met crucifix in haar handen en van de doornenkroon is een doorn afgesprongen en die zit in haar voorhoofd. Gebeurt ons allemaal weleens. Verder kunnen er rozen zijn rond het beeld. Ervoor stond een kaarsenplateautje en daar maar liefst twee lichten ontstoken tegen de roséverslaving ener anoniem gebleven lezeres dezes. Ik deed er twee, één voor het glas in de linker- en één voor het glas in de andere hand. Misschien dat andere drinkebroers en -zusters in de familie en schoonfamilie er ook baat bij hebben.

Koffie onder een grote phytolacca dioca, dus niet appelmusiensis, zoals ik eerder meldde, excuses, jullie hebben vast het hele internet nagespeurd. Ook deze boom uit 1900 en met een stam van zo'n twee meter doorsnee, nee niet omtrek, doorsnee.

Verder het dus blijkbaar uitmuntende dorpje rondgelopen. Er waren mooie huizen van roze graniet, maar er was ook veel van voddig grijs pleisterwerk. Vermoedelijk moet er dus uit elke streek een dorp op de lijst, maar als het aan mij lag was dat hier niet meteen gebeurd. Af en toe wat fraaie beplanting, gelukkig en ook tussendoor uitzicht op golf beneden. Zwaluwen rond de kerktoren, ook dat helpt natuurlijk. Maar men moest het hier van de kerk hebben, dat was zonneklaar.

Nog even de weg verder vervolgd, maar dat bleek alleen maar hoger en bochtiger te worden en morgen mogen we op weg naar Ajaccio er nog een keer langs, dus gekeerd waar het kon en weer gedaald. Waar wij eigenlijk links moesten maar eens rechtdoor, navigatie zegt toch niks, richting Ota en daar vielen plots allerlei stukjes op hun plaats. Er kwamen zowaar tamme kastanjebomen langs de weg, dus ze bestaan echt. Vlakbij een soort kloof stonden er veel auto's en daar was ook een flinke kudde geiten te zien. Op de weg nog een kleine dode vos, dat was minder. Een smalle stenen, vermoedelijk Genuese, brug over en ook nog afgeslagen naar wat vermoedelijk op de kaart een wit weggetje was, vol gaten en pleisters, niet voor herhaling vatbaar.

Door dorpje Ota heen, waar we nog achteruit moesten voor de auto von der Kristel von der Post, die zeer vriendelijk bedankte. Corsicanen zijn volgens mij de Engelsen van Frankrijk wb vriendelijkheid.

De auto bij het hotel geparkeerd en daarna naar de haven voor salade met pastis, bier en uitzicht. Ik had rucola met tomaat, meloen, appel, biet en kaas.

In één van de Franse lokalen op de school waar ik werk, want ik werk nog, hangt een poster met Franse broodsoorten waarop de tekst " Le pain, encore mieux quand on le mange" ( brood, nog beter als men het eet) en daar moet ik toch steeds aan denken, want eigenlijk is al het brood bij ontbijt en lunch een traktatie op zich. Men klaagt weleens dat het Franse ontbijt alleen brood met jam is, maar ik zou daar misschien wel de rest van mijn leven.... zie verder de kalkalgenrichels van gisteren.

Goed, misschien is het dan nu het moment om een waarschuwing in te lasten. Straks gaan wij wellicht nog even naar Zwembabwe hier in de tuin, dan is er nog avondeten, dan morgen de rit door de bergen naar Ajaccio en wellicht daar nog een museum als er tijd is. Dan nog een diner en dan alweer de laatste nacht, auto retour Avis, met mijn bevindingen ( ik lijk wat op mijn moeder) en dan is het uit met de belevenissen. Het zou verstandig kunnen zijn om daar alvast rekening mee te houden, zodat jullie niet weer in een gat vallen en toch, ondanks alle voorbeden en kaarsen naar de rosé grijpen, want dat lost niets op. En gin & tonic ook niet.

Aux hirondelles!